Innym sposobem oznaczania witaminy B2 jest metoda mikrobiologiczna przy użyciu LactobaciLlus ccsez, dla którego ryboflawina jest witaminą wzrostową.
Metodami mikrobiologicznymi określa się również witaminę B12, która jest niezbędna dla wzrostu niektórych drożdży i bakterii.
Do oznaczenia witaminy E jest używana próba Emmeriego.
Tokoferole redukują jony Fe+++ do Fe++, który oznacza się następnie za pomocą barwnej reakcji z alfa- dwupirydyną (cyt.
według Skarżyńskiego).
Nie mamy odpowiedniej metody mikrochemicznej do oznaczania witaminy D, ale dostateczne dane można uzyskać określając poziom wapnia, fosforu i fosfatazy we krwi, tę ostatnią- metodą Bodanskyego.
Również nie określamy bezpośrednio witaminy K w płynach ustrojowych, ale oznaczamy czas protrombiny we krwi.
Do celów klinicznych może służyć metoda Quicka zmodyfikowana przez Pohle i Stewarta.
Najczęściej jednak w klinice określa się poziom witaminy C, służą do tego celu rozmaite metody (niektóre z nich już obecnie nieużywane), jak jodometryczna, kolorymetryczna Martiniego miareczkowa-Tilmansa, próba Roego.
Najczęściej posługiwano się dotychczas prostą i wygodną, choć niezbyt ścisłą metodą Tilmansa.
Metoda ta polega na redukcji roztworu dwuchlorofenol-indofenolu o znanej zawartości barwnika przez wit.
C na bezbarwny związek.
Metodę tę stosowano często w celu określania witaminy C w moczu.
Należy pamiętać, że w tych przypadkach mocz należy badać wkrótce po [ego oddaniu, gdyż witamina C rozkłada się pod wpływem tlenu.
Roztwór dwuchlorofenol-indofenolu do miareczkowania powinien być świeżo przyrządzony.
W środowisku kwaśnym związek ten zabarwia się na różowo, przy obecności witaminy C roztwór jest bezbarwny.
Powstające przy miareczkowaniu zabarwienie różowe wskazuje na utlenienie całego kwasu askorbinowego wdanej próbie.
Próba Tilmansa nie jest jednak dokładna, gdyż występujący tu odczyn barwny może powstać nie tylko w obecności witaminy C, ale i pod wpływem innych związków redukujących, jak glutation, cysteina, ergotionina i in.
Dlatego do dokładnego oznaczenia witaminy C jest zalecana próba Roego, w której witaminą C utlenia się do kwasu dehydrcaskorbinowego, a związek ten kondensuje się z 2-nitrofenylohydrazyną, powstający barwny produkt kondensacji określa się kolorymetrycznie.
W Polsce określenie witaminy C w moczu i krwi w celach klinicznych wykonali Górski w 1936 r.
, Szczygieł w 1949 r.
i Skarżyński w 1949 r.
Górski oznaczał witaminę C w moczu w okresie wiosennym i stwierdził niskie zawartości – 12 do 18,7 mg w ilości dobowej- moczu w grupie gorzej odżywianej i 15 do 23,7 mg w grupie lepiej odżywianej
[podobne: pizza z radości, pizza od łysego, pizza u rudika ]